Wieloprocesorowe serwery SDS – kontynuacja

Jak wszystkie udane implementacje buforowania zapisu, SANSymphony w czasie rzeczywistym powiela żądanie we-wy w niezależnej lokalizacji, zanim potwierdzi wykonanie operacji. Nadmiarowe dane są przechowywane w całkowicie niezależnym węźle SDS. Gwarantuje to pełny dostęp do wtórnego obrazu danych, jeśli pierwotnie zbuforowana treść jest niedostępna .

Przedstawiciele wspomnianej firmy podają też interesujące informacje o swojej platformie, odpierając zarzuty przeciwników wirtualizacji wewnątrzpasmowej w środowisku analityków, prasie branżowej i działach marketingu konkurencyjnych firm:

– Serwery SDS wyprzedzają zwykle o trzy lub cztery generacje procesory i magistrale montowane w kontrolerach macierzy.

– Oprogramowanie SANSymphony efektywnie wykorzystuje niezależne magistrale PCI w każdym serwerze SDS, aby zapewnić puli pamięci masowej odpowiednie pasmo. Na przykład każdy węzeł SDS w przytoczonych wcześniej raportach sterował pięcioma odrębnymi magistralami SDS, spośród których trzy zapewniały przepustowość równą 1,6 GB/s.

– Duża moc i ekonomiczność umożliwiają sterowanie drogimi macierzami za pomocą znacznie tańszych serwerów SDS.

– Serwery SDS realizują większość powtarzalnych żądań odczytu bezpośrednio ze swoich pamięci podręcznych, efektywnie odciążając macierze.

– W czasie, kiedy trwały jeszcze prace nad tą książką, dwa skromnie wyposażone serwery SDS mogły obsłużyć od 2 do 10 razy większą liczbę transakcji i przepustowość niż najpotężniejsze macierze.

– W celu zwiększenia zasobów we-wy puli pamięci masowej wystarczy dodać kolejny tani serwer SDS. Uzyskuje się w ten sposób więcej pamięci podręcznej, więcej procesorów, więcej portów i większą przepustowość, co pozwala sprostać nieprzewidzianym wymaganiom. Wewnątrzpasmowe wykrywanie aktywności, kompleksowe zarządzanie ścieżkami we-wy oraz wewnątrzpasmowe buforowanie usprawnia funkcjonowanie dynamicznej sieci pamięci masowej. Nie da się uzyskać tych samych korzyści za pomocą urządzenia zewnątrzpasmowego .