Wirtualizacja wewnątrzpasmowa

Jak już wspomniano, wirtualizacja oparta na hoście to tylko jeden z przynajmniej czterech odróżnialnych wariantów wirtualizacji sieci SAN. Druga grupa metod jest określana przez prasę branżową i analityków wspólnym mianem wirtualizacji „we- wnątrzpasmowej”. Termin ten ma tę zaletę, że obejmuje kilka „filozofii” implementacyjnych, i tę wadę, że jest dezorientujący. Wszystkie techniki wirtualizacji SAN są z natury usytuowane na ścieżce danych (zobacz rysunek 7.5).

W przypadku wirtualizacji opartej na hoście warstwa oprogramowania znajduje się blisko początku żądania wejścia-wyjścia, ale mimo to na ścieżce. Tak zwane techniki wewnątrzpasmowe również znajdują się na ścieżce, ponieważ wpływają na ruch między inicjatorem żądania wejścia-wyjścia a celem tego żądania — platformą pamięciową. Obecnie tego rodzaju wirtualizacja jest zwykle realizowana przez „urządzenia wyspecjalizowane” — serwery wyposażone w oprogramowanie wirtualizacyjne i instalowane na trasie danych — albo „inteligentne przełączniki” — przełączniki pamięci masowej uzupełnione o oprogramowanie odpowiedzialne za wirtualizację.

Trzecie podejście, nazywane wirtualizacją „zewnątrzpasmową”, należy również zaliczyć do kategorii „wewnątrzpasmowej”. Wyspecjalizowany serwer znajduje się poza ścieżką danych, gdzie monitoruje stan woluminów i ustala, kiedy należy zwiększyć ich pojemność. W razie potrzeby inicjuje proces aktualizacji sterownika urządzenia i przepisuje parametry sterowników w każdym hoście, aby zmienić rozmiar woluminu wirtualnego używanego przez aplikacje. Sterownik urządzenia modyfikowany przez serwer znajduje się wewnątrz pasma.